لیزینگ در ایران، همزمان با توسعه این صنعت در اقتصاد كشورهای آسیایی و آمریكای لاتین، در اواسط دهه 1970 پدیدار شد. به این ترتیب سال 1975 را باید سال آغاز فعالیت لیزینگ در ایران دانست.
فرانسوی‌ها نخستین کسانی بودند که صنعت لیزینگ را در ایران پایه نهادند. برادران آیسه كه در قالب شركت سیتروئن (Citroen) به تولید محصولات آن شركت در ایران و داد و ستد با فرانسویان مشغول بودند، با مشاركت موسسه سوسیته جنرال فرانسه، بانك اعتبارات ایران وقت و بعضی سرمایه‌داران خصوصی، شرکت لیزینگ ایران را تاسیس کردند و سنگ‌بنای این صنعت در ایران را گذاشتند.
دو سال بعد، دومین شركت نیز باز با مشاركت فرانسوی‌ها و چند بانک داخلی، به نام شركت آریا لیزینگ كه در حال حاضر لیزینگ صنعت و معدن نامیده می‌شود راه‌اندازی شد.
عملیات لیزینگ در ایران با وجود مشروعیت یافتن آن در قانون عملیا تبانکی بدون ربا تحت عنوان اجاره به شرط تملیک، تنها به این دو شرکت محدود بود و امکان گسترش و رونق نیافت، تا اینکه در سال 1373 هسته تشكیلاتی خصوصی در حوزه لیزینگ كه در اواخر سال 1370 تاسیس شده بود، وارد چرخه فعالیت شد، اماهمچنان لیزینگ نتوانسته بود جایگاه واقعی خود را در بازار تشكیل سرمایه و عرضه تولید محصولات صنعتی بیابد و در برابر وجود شرایط انبساطی در اقتصاد كشور بعد از جنگ تحمیلی و هدفگذاری‌های استراتژیك دولت، سهم صنعت لیزینگ در اقتصاد كشور بسیار ناچیز بود.
جهش شدید و تحول محسوس و یكباره در این مقوله، پس از 25 سال سكوت، انزوا و محدودیت، از نیمه دوم سال 1379 اتفاق افتاد و شركت‌های لیزینگ یكی پس از دیگری وارد بازار شدند. شركت‌های خودروسازی و تعدادی از صاحبان صنایع و افراد مطلع و باتجربه، از پیشگامان این تحول بودند.
رشد كمّی شرکت‌های لیزینگ در سال‌های 1380 تا 1382 تداوم یافت، به‌‍طوری كه در پایان سال 1382 تعداد شركت‌ها به 63 فقره و جمع سرمایه‌گذاری در تاسیس آنها به حدود 600 میلیارد ریال رسید. جالب توجه آنكه روند تاسیس این شركت‌ها در سال 83 نیز كماكان حفظ شد و با تاسیس 24 شركت فقط در پنج ماه اول سال 83 ، مجموع تعداد شركت‌های لیزینگ را در كشور به 87 شركت و جمع سرمایه ثبتی آنها را به حدود 650 میلیارد ریال رساند.